bir tenha sokağında karşılaştığım arkadaşımın dediğine bakılırsa, bu şehir berlin imiş. arkadaşımın da kim olduğu çok açık değil zaten, sesi çok tanıdık ama tipi değil. ama şehir tanıdık.
şehir çok tanıdık. biz şehrin ‘old city’ tabir edilen eski/turistik bölgesinde karşılaşıyoruz, daha ne oldu ne bitti demeden ağaçlara dalıp eriğe benzer bir şeyler topluyoruz, oraya has bir meyveymiş, çok methettiği için bozmuyorum yoksa tadı bir şeye benzemiyor. kendisi orada yaşadığı halde, muhit bana daha tanıdık geliyor. beni gezdirmeyi birdenbire kendine vazife sayıp, şurası şu, burası bu diye anlatmaya başlıyor ama götüreceği yerleri önceden biliyorum. ondan devralıp anlatmaya ben devam ediyorum yeni bir yere gidince. sırada hangi sahnenin olduğunu kestirebiliyorum ve olmasını bekliyorum, oluyor. oraları bildiğimi, onun da bilmediği yerleri anlatarak gösteriyorum. şaşırıyor doğal olarak. böyle dejavu lu hatırlamalı iyice geziyorum şehri. berlin falan değil tabii burası, daha çok şirinler’in köyüne benzer mahalleler var. şirinler’in berlin’de yaşadığını sanmıyorum.
sonra uyanıyorum. başarılı bir rüyaydı diye düşünüyorum; kabus olmayan her rüya kabulümdür zaten. ve fakat geç uyanıp servisi kaçırmayaydım iyiydi.