iş merkezi çatısındaki varoş ?!

gördüğüm rüyayı, rüyamda başka birine anlattığım için sanırım, bu defa yeterince ayrıntılı hatırlıyorum. rüya içinde rüya mı gördüm yoksa rüyanın asıl hikayesi sona erdikten sonra mı başka birine anlatıyordum, emin değilim.

çalıştığım iş merkezinde, genellikle yemek saatlerinde kullandığımız asansörlerden biri bugünkü rüyamda başrol oyuncusuydu. bildiğin asansör tarafından kaçırıldım 🙂 çok insan trafiği varken, arada çaktırmadan yük asansörünü de kullanıyoruz daha erken geliyor diye. işbu rüyada, yine bir gün yemekten dönerken yük asansörünü kullanıyorum tek başıma ki gerçekte yalnızken kullanmam onu. neyse, bu asansörün kapısının tam kapanmaması ve sensörünün kapıdan daha içeride bir yerde olması gibi sorunları var(yük asansörü ya!), yani kapının tam kapandığından emin olmalı ve kapıya yakın durmamalısınız bu asansördeyken yoksa hareket etmez.

2. kattan -2. kata inmek üzere basıyorum tuşa. asansör hareket etmeyince kapıyı tam çekemediğimi farkediyorum ve panikliyorum(nedense!). kapıyı iyice çeker çekmez asansör anormal bir hızla aşağı doğru hareket ediyor. -2. kattan geçerken durmuyor, -6 ‘da(en alt kat) duruyor ve yine anormal bir hızla yukarı çıkmaya başlıyor, bu defa -2 ‘de durur diye umuyorum ama yine içimde bir şüphe var.. ve durmuyor. daha da hızlanarak yukarı doğru çıkmaya devam ediyor ve ben iyice suçluluk/pişmanlık duymaya başlıyorum yük asansörünü yüküm olmadan kullandığım için. 6. kata(en üst kat) yaklaşırken, duramayacak kadar hızlı olduğu için korkmaya başlıyorum.. ve 6. katı geçiyoruz ama asansör yoluna devam ediyor, binanın çatısına varmış olmalıyız aslında fakat hala çıkıyor yukarı doğru(nereye!); tavana çarpıp parçalanmayı bekliyorum titreyerek..

ve birden düşey hareketten yatay harekete(fekat?) geçiyor asansör. bu andan sonra korkuyla karışık bir şaşkınlığa bürünüyorum zira şeffaf olmayan asansör, bir anda şeffaflaşıyor(daha doğrusu şeffaflaşmış oluveriyor) ve mahallemsi bir bölgenin ortasında olduğumu farkediyorum. artık saf bir şaşkınlıkla, bir tramvaydan dışarıyı seyredermişçesine, buranın yabancısı olduğumu anlayan insanların suratlarına bakıyorum, asansörle yatay doğrultuda ilerlerken.. burası normal bir mahalle görünümünde değil, etrafta bir çok metal sütun vb. şeyler var; çelik konstrüksiyonla yapılmış çok büyük ve geniş bir yapı gibi.. mahalleye benzer tarafı ise sokakların/caddelerin olması ve buralarda insanların dolanıyor olması(bu tuhaf mahalle yapısını inception‘dan esinlenmiş olabilirim bu arada, daha yeni izledim de ayıptır söylemesi.. evet yeni izledim, hatta ben daha the shawshank redemption‘ı da izlemiş değilim, bunda bir şey yok bence).. ve bu alanın varoş bir görüntüsü var, herkes sersefil.. yatay doğrultuya geçince asansörün hızı da normale dönüyor bu arada, hatta kapısı açık halde ileleyebiliyor ve ben birilerine durumumu anlatmaya çalışıyorum hareket halinde, aynı anda nerede olduğumu da anlamaya çalışarak. onların şaşkınlığı hızlıca geçiyor ve beni birine yönlendiriyorlar, aralarında ‘aşağıdan gelmiş’ gibi bir şeyler konuştuklarını duyuyorum(oysa ‘yukarıdan gelmek’ bilim kurgu filmlerinde daha sık görülen bir durum). yönlendirildiğim bilge bakkal, sanırım geldiğim yere nasıl dönebileceğimi tarif ediyor bana lakin bu kısmı pek hatırlayamıyorum.

ve birdenbire birine bu olayı heyecanlı heyecanlı anlattığımı görüyorum tıpkı şu an olduğu gibi. bu kısım da net değil, anlattığım kişiye, ‘rüyamı’ mı anlatıyorum yoksa ‘başımdan geçen bir olayı’ mı, bunu ayırdedemiyorum şu anda.. ona ayrıntılarıyla anlattığımı biliyorum ama, çünkü rüyada 2 kez yaşamış gibi oldum aynı şeyleri..

oldu. bir başka ‘rüyamız hayrola’ programında görüşmek dileğiyle, esen kalın.