Kategori: okuyom ben ya

“…
en önde, yağlı cüppesi ve dipsiz cepleriyle papaz stefanos yürüyordu. dualarda, ayinlerde, düğünlerde, vaftizlerde cep diye taşıdığı bu dipsiz çukurlara, kendisine ne sunulursa, kuşüzümü, simit, peynirli pideler, hıyarlar, köfteler, koliva, şeker, hepsini karmakarışık atardı; akşamüstü de, papazın ihtiyar karısı, geveleye geveleye bunları ayıklardı.
…” devamını oku

sonunda bitirebildiğim(!) oblomov‘un bir başlarında bir alıntı paylaşmıştım; bir de sonlarından bir parça gelsin ve bu defteri, bir süre bahsini etmemek üzere kapayalım.

olga ve kocası ştolts hayatın anlamı üzerine bir burjuva muhabbetindeler:

adını yakın zamanda ilk kez duyduğum bir yazar william saroyan. birçok öyküsünü okudum, sevdim ve okumaya devam ediyorum. aşağıdaki alıntı, ‘ben, dünyada (myself upon the earth)‘ adlı öyküsünden:

…
Ben bir öykücüyüm ve tek bir hikâyem var: insan. Bu basit hikâyeyi, güzel yazma kurallarını, kompozisyon numaralarını bir kenara bırakarak kendimce anlatmak istiyorum. Söyleyecek sözüm var ve Balzac gibi konuşmak arzusunda değilim. Ben sanatçı değilim; medeniyete de gerçekten inanmıyorum. İlerlemeye zerre kadar hevesli değilim. Büyük bir köprü yapıldığında sevinmiyorum, uçaklar Atlantik’i geçince, “Aman ne müthiş!” diye düşünmüyorum. Ulusların kaderiyle ilgilenmiyorum ve tarih beni sıkıyor. Tarihi yazanlar ve onlara inananlar, tarih derken neyi kastediyorlar? Nasıl olmuş da insan denen o mütevazı ve sevimli yaratık tiksindirici belgelerin maksatları doğrultusunda istismar edilmiş? Nasıl olmuş da insanın mahremiyeti yok edilmiş, dindarlık hisleri iğrenç bir cinayet ve yıkım kargaşasıyla birleştirilmiş? Ben ticarete de inanmıyorum. Bütün makineleri hurda yığını olarak görüyorum, hesap makinesini, otomobili, lokomotifi, uçağı ve evet bisikleti de. Yolculuğa, insanın bedenini alıp bir yerlere gitmesine inanmıyorum, şu ana kadar acaba kimse bir yere gitmiş mi merak ediyorum. Siz hiç kendinizi terk ettiniz mi? Zihnin bir insan ömrü boyunca yaptığı yolculuktan daha muazzam ve ilginç bir yolculuk var mı? Sonu ölüm kadar güzel başka bir yolculuk var mı?
…

William Saroyan / ‘Ben, Dünyada’ adlı öyküden alıntılanmıştır / Yetmiş Bin Süryani / Aras Yayıncılık

aylak adam ‘ı okurken, ekmek elden su gölden bir hayatın bana çok uygun olduğunu farkettim 🙂 son birkaç(!) aydır içinde bulunduğum durum, aylaklığın beni çok rahatsız etmeyebileceğini gösteriyor-romandaki aylağı rahatsız etmesinin aksine(sıcak bir pazar günü, kahvaltı masasından anca öğleden sonra kalkabilip gönül rahatlığıyla evde miskin miskin yayılabilmemi de başka bir destek sayabilirim bu tahminime). tabii ben biraz sağlamcı bir insan olduğum için, gelir kaygımın olmadığı bir aylaklıktan bahsediyorum.

aylak adam ‘ın aylağı olan c. ‘nin kafası ‘ndan birkaç alıntı: devamını oku

öldürdükçe daha kötüsünün geldiğini gördü memed; artık bunu ilk farkettiği zamanki kadar yormuyordu kafasını. bunu bile bile mücadeleye devam etmeyi kabullenmişti. bir efsaneye dönüşerek ezilenlerin umudu haline gelmişti; köylüler bu eşkıyayı yücelttikçe yüceltmiş, ermiş mertebesine çıkarmışlardı. ince memed, köylünün bir jandarmadan, bir eşkıyadan yana olan tavırlarının değişip, artık ölümleri pahasına da olsa memed’den/umuttan yana olduklarını görünce, iyice ezilmeye başlamış, neredeyse hiç sorgusuz bir şekilde mücadeleye devam etmeyi benimsemişti. devamını oku