adam: bunlar niye bu kadar pahalı!
tezgahtar: efendim?
a: niye bu kadar pahalı bu? 11.5 lira diyor (bi sandvici gösterir).
t: evet efendim ama…
a: yazık günah ya.. bu kadar olur mu!
t: haklısınız efendim ama ben…
a: kirası yok mu buranın?
t: var efendim.
a: satılmaz ki bunlar böyle.. nasıl kurtarıyor kirayı?
t: efendim benimle ilgisi yok, ben sadece…
a: tamam suç sende değil, patronda. ondan sonra batıyoruz. batarsınız tabi! bunu ucuzlatsan daha çok satılır.. maliyetini söyleyeyim ben sana bunun, en fazla 2-3 lira.. bu fiyata almaz kimse tabi, iş yapmazsınız işte böyle (uçuş saati olmadığı için boş duran kafeyi ima etmektedir).. ucuzlatsan sürümden kazanırsın. ucuzlatmanız lazım, paranın dönmesi lazım.. ayıp yahu. batarsınız tabi (aynı lafları tekrar ederek ayrılır)…
t: mavi ekran (sonra hızlıcana masalardaki boşları toplamaya girişmece).
yer: ankara esenboğa havalimanı’nda bir kafe.
tarih: az evvel.
hava: soğuk.
bu mallar sandığımdan fazlaymış.. gine denk geldim böyle birine, gine tezgahtara hesap soran bi malenziya..