yazı kalır
sevdim sayılır.
kralın yakın korumasına ‘köpek’ denmesi gibi bir gelenek var herhalde. oyundaki ‘köpek’ karakteri hem görüntü hem karakter olarak game of thrones ‘taki ‘köpek’ i hatırlattı. bir de erkek kılığı içine kadın gizleme, yine game of thrones ‘tan ‘arya’ karakterini hatırlatıyor; arada farklar var tabii ama çok ayrıntı vermeyeyim. neyse, benim herhalde game of thrones um gelmiş, başlasa da izlesek..
tiyatro: istanbul devlet tiyatrosu
sahne: üsküdar tekel sahnesi
sevdim.
hüzünlerini bile ‘göbek atarak’ yaşamayı/yatıştırmayı tercih eden çingenelerin/şoparların/romanların yaşamlarından/hikayelerinden bir kesit ve bolca müzik; klarnete doydum 🙂 dağarcığıma birkaç küfür daha eklendi.
roman mahallesine misafir olan ‘kentli’nin başını döndürecek coşkuda gelişen insan halleri. neşe ve hüzün arasında durmadan hal değiştiren insanlar: romanlar aslında hüzünlüyken de neşelidir; romanlar aslında neşeliyken de hüzünlüdür.
tiyatro: istanbul şehir tiyatroları
sevmedim.
oyuncuların yarısının performansı çok iyiyken diğer yarısınınki ya pek iyi değildi ya da ben bulgar göçmeni şivesine çok aşina olmadığımdan bana öyle geldi. öyküyü, sonu haricinde sevdim, bulgaristan ‘dan göçen türkler ile ilgili izlediğim ilk oyundu.
bu oyunu izlerken içinde ‘sınır’ konusu geçen çok oyun/film izlediğimi fark ettim. ben bile bir arada anacak kadar çok şey gördüysem bu konuda, demek ki çok yazılıp çizilmiş ama bir türlü tükenmemiş bir konu; tükenecek gibi de görünmüyor. konu gerçek hayatta tükensin mi? tükensin. hakkında yazılıp çizilenler tükensin mi? tükenmesin.
tiyatro: istanbul şehir tiyatroları
sevdim.
anton çehov oyunu. o dünyanın içine girebildiğime göre iyi sahnelendiğini düşünüyorum. tüm oyuncuların performansı etkileyiciydi genel olarak. ve tabii ki hizmetçilerin yabancı dilleri tercümesi çok tatlıydı. fotoğrafta arkada ayakta duran arkadaş için bir ara çok endişelendim, en zor rollerden birini o oynadı.
tiyatro: istanbul devlet tiyatrosu
sahne: cevahir sahneleri salon 1
sevdim sayılır.
tek kişilik oyun; bu nedenle, öncelikle emeğe saygı. hikaye dramatik, sunuş komik. eğlendiren ve aynı zamanda düşündüren :p bir oyun. anne/hemşire/arkadaş gibi karakterleri taklit etme çok başarılıydı.
tiyatro: istanbul devlet tiyatrosu
sahne: üsküdar stüdyo sahne (bu sahne, tekel sahnesi ‘nin bulunduğu binadaymış)
çok sevmedim.
çünkü neden? çünkü oyunun başında yine dublaj film izliyormuşum tadı yerleşti damağıma. hikaye heyecanlı ve ilginç ilerliyor fakat o ilk tattan olsa gerek çok ısınamadım.
tiyatro: istanbul devlet tiyatrosu
sahne: küçük sahne
sevdim sayılır.
yazar mı karakteri yazar, karakter mi yazarı?
aslında geçen sezon, başka oyunlarını izlemek istemiştim tiyatro öteki hayatlar‘ın ama fırsat olmamıştı. yaz-boz ise bu sezonun yeni oyunu. eğlenceli.
sevmedim.
burjuva yaşamından sıradışı bir kesit. sevemedim. dublajlanmış film izliyormuşum gibi geldi.
hedda gabler, bu sezon istanbul şehir tiyatroları’nda.
sevdim.
nazım hikmet şiirlerinin metin belgin tarafından seslendirildiği bir oyun/şiir dinletisi. giderken, şiirlerinden hiçbirini ezbere bilmediğimi düşündüydüm fakat izlerken aslında ezberimde epeyce nazım hikmet şiiri olduğunu farkettim, ne güzel!
ne güzel şey hatırlamak seni, bu sezon devlet tiyatroları/istanbul’da.
