yazı kalır
ey amatör fotoğrafçı!
boşuna direnme; senin de yolun elbet bir gün balat diyarlarından geçecek!
yanında fotoğraf makinen olmasa bile içindeki amatöre gem vuramayacak ve şartları zorlayacaksın!
cep telefonu kamerasıyla, olmadı devasa bir tablet kamerasıyla fotoğraf çekmeye çalışacak, hiç olmadı köşebaşı bakkalından edindiğin bir kalem kağıtla kara kalem resim yapacak; bu sokak gezisinden bir şeyler kaydetmeye çalışacaksın!
direnme! gözlerini açık tut!
devamını oku
sevdim.
yine bir çehov oyunu! çehov’a doydum yeminle. kısa süre önce izlediğim ‘üç kız kardeş‘ ve ‘çehov makinesi‘ nden sonra bu oyun da çok iyiydi. hazır başlamışken yazarın başka oyunları da var mı diye araştırmak lazım istanbul tiyatrolarını.
tiyatro: istanbul şehir tiyatroları
pek sevmedim.
beklediğim kadar coşkulu bir sahneleme göremediğimden olabilir fakat çok sevemedim. canlı izlediğim ilk müzikal sayılır gerçi; tabi ‘yaşar ne yaşar ne yaşamaz‘ müzikal sayılmıyorsa.
tiyatro: istanbul şehir tiyatroları
sevdim.
bir çehov ‘toplama’sı olan oyundan bir şeyler anlamak için illaki yazarın birkaç meşhur oyununu biliyor olmak(izlemek,okumak,duymak..) gerek yoksa bön bön bakılabilir sahneye.. velakin çehov’dan az da olsa haberdar olanlar(benim gibi) için de izlenesi bir oyun.
tiyatro: istanbul devlet tiyatrosu
sevdim sayılır.
yıllardır izlemeyi istediğim bir oyundu. beklentimin yüksekliğinden midir oyunun biraz ‘eski’ olmasından mıdır bilmiyorum, çok sevmedim ama sevdim.
hikaye, ‘devlet dairesi’ne yolu düşenlerin çok da şaşırmayacağı olaylardan oluşuyor. buradaki olayların baş karakteri de ‘nüfus hüviyet cüzdanı’ olmayan bir vatandaş: yaşar yaşamaz. yaşar ‘ın, yaşayıp yaşamadığıyla ilgili hem kendiyle hem devletiyle mücadelesi…
tiyatro: istanbul şehir tiyatroları
çok sevdim.
oyuna gitme nedenim leyla ile mecnun ‘dan bildiğim oyuncuların oynuyor olmasıydı açıkçası. pişman olmadım, aksine gittiğim çok da iyi çok da güzel oldu.
bir iş görüşmesinin, bir doğru adamı seçme çabasının varabileceği doruk noktası budur herhalde. yok artık diyor ve herkesin izlemesini tavsiye ediyoruz.
tiyatro: semaver kumpanya
sahne: çevre tiyatrosu
sevdim sayılır.
kralın yakın korumasına ‘köpek’ denmesi gibi bir gelenek var herhalde. oyundaki ‘köpek’ karakteri hem görüntü hem karakter olarak game of thrones ‘taki ‘köpek’ i hatırlattı. bir de erkek kılığı içine kadın gizleme, yine game of thrones ‘tan ‘arya’ karakterini hatırlatıyor; arada farklar var tabii ama çok ayrıntı vermeyeyim. neyse, benim herhalde game of thrones um gelmiş, başlasa da izlesek..
tiyatro: istanbul devlet tiyatrosu
sahne: üsküdar tekel sahnesi
sevdim.
hüzünlerini bile ‘göbek atarak’ yaşamayı/yatıştırmayı tercih eden çingenelerin/şoparların/romanların yaşamlarından/hikayelerinden bir kesit ve bolca müzik; klarnete doydum 🙂 dağarcığıma birkaç küfür daha eklendi.
roman mahallesine misafir olan ‘kentli’nin başını döndürecek coşkuda gelişen insan halleri. neşe ve hüzün arasında durmadan hal değiştiren insanlar: romanlar aslında hüzünlüyken de neşelidir; romanlar aslında neşeliyken de hüzünlüdür.
tiyatro: istanbul şehir tiyatroları
