Kategori: muhabbetine

sevdim sayılır.

oyunu izlemeyi düşünenler için öncelikli uyarı: oyun için hazırlanmış broşürü mutlaka inceleyin; sahnede bulabilirsiniz, biraz erken gidin ki okumaya vaktiniz yetsin zira hikayeyi/projeyi çok bilmeden izleyince ben çok keyif alamadım, sonradan okuyunca ‘haaa’ oldum ama geç oldu.

hikaye, nüfus mübadelesi ile hayatları bir anda değişen bir ailenin eski yurtlarına duydukları özlemi anlatıyor. yani yine bir sınır meselesi özünde.

müziği çok sevdim yalnız konuşmaları duymakta orta sıralarda* bile güçlük çekiliyor, üçte birinde dudak okumaya çalıştım desem abartmış olmam. benzerini daha önce hiç izlemediğim bir koreografi ile karşılaştım bu oyunda, hikayeyi de bilmediğimden danslar* da havada kaldı benim için.

tiyatro: istanbul şehir tiyatroları

sevmedim.

birkaç bölümlük yerli dizi-ev kadınlarına özel yapılanlardan- özeti izlemiş gibi oldum.

tiyatro: istanbul devlet tiyatrosu

sevdim sayılır.

1. dünya savaşı ile ilgili çok film, bilgisayar oyunu gördüm de ilk kez bu konuyla ilgili tiyatro izledim sanırım-unutkanlık malum, kesin konuşamıyorum-. savaş, esaret, sefalet, aşk, ölüm, ben, ben, ben. beklediğimden fazla aşk içeriyordu hikaye, bunun dışında fena bulmadım.

tiyatro: istanbul devlet tiyatrosu

sevdim.

istanbul devlet tiyatrosu ‘nun misafir ettiği eskişehir büyükşehir belediyesi şehir tiyatroları ‘nın bir oyunu.

bir emniyet müdürlüğü ‘nde bir deli. o sırada oraya, daha önce kapanmış olan, bir anarşistin kaza sonucu ölümü ile ilgili bir dosyayı tekrar araştıracak bir müfettiş beklenmektedir. ve olaylar son hızla, eğlenceli bir şekilde gelişir. şimdi artık kimin deli olduğu tartışmaya açılabilirdir.

tiyatro: eskişehir büyükşehir belediyesi şehir tiyatroları

oyun: istanbul devlet tiyatrosu

sevdim.

hızlı ilerleyen modern bir hikaye, önemli bir konu: eğlenceli bir oyun. dekoru oldukça beğendim. sahnenin hareketliliği mekanın(hastane) günlük yaşantıdaki halini iyice yansıtıyor. ses ve görüntü efektleri de etkileyici idi.

tiyatro: istanbul şehir tiyatroları

sevmedim.

olmadı, sevemedim. ankara devlet tiyatrosu ‘nun istanbul ‘a misafir olan bir oyunu. izlerken, daha doğrusu dinlerken yoruldum. mevlâna hakkında öncesinde daha çok şey bilsem belki daha ilgimi çekerdi ancak bu şekilde pek keyif almadım.

tiyatro: ankara devlet tiyatrosu

sevdim sayılır.

evet bu oyun o meşhur ‘cimri‘ oyunu. konusu ise tam olarak cimrilik. dekor sade. bazı oyunculuklar çok iyi, misal çöpçatan kadın. cimri alabildiğine cimri.

tiyatro:  istanbul devlet tiyatrosu

sevdim.

hikaye yine neredeyse yaşar ne yaşar ne yaşamaz ‘daki kadar klişelerle/abartılarla dolu olsa da bu oyunu izlerken sıkılmadım. hikayelerin bu durumlarından çok şikayet etmek doğru mu bilmiyorum gerçi, sonuçta şu an bize klişe gelenler muhtemelen yazıldıkları dönemde öyle değildi. usta yazarların oyunları neticede…

tiyatro: istanbul şehir tiyatroları

çok sevmedim.

duşan kovaçeviç ‘in izlediğim ilk oyunuydu. bir de meşhur, bir türlü yer bulunamayan profesyonel oyununu izlemek gerek. yazarın senaryosunu yazdığı iki filmi izlemişim daha önce, onu fark ettim: the marathon famliy, underground.

tiyatro: istanbul şehir tiyatroları

sevdim sayılır.

çoook eskiden işledikleri rezil bir suç/günah gün gelir  3 eski dost / yeni düşman  arkadaşı bulur. bir genç kadın, bu kocamış adamların karakterleriyle adeta oynar, dünyalarını şaşırtır.

çok iddialı olmasa da fena bulmadım oyunu. tek mekan(güzel dekor), tek perde, akıcı. bazı ışık/ses efektlerinin çok etkileyici olduğunu da ekleyip kaçayım.

tiyatro: istanbul şehir tiyatroları