Kategori: fotoğraf
gülen yüzler..
bayılıyorum bu çocuklara yahu 🙂 çektikten sonra fark etmiştim lastiksiz tekerleği..
möté ile çıktığımız fotoğraf turları sırasında çekmiştim.. “abi bizi de çeksene bizi de çeksene” diye dikildiler karşımıza.. sonra zenit ‘te nasıl çıktıklarını göremeyince üzüldü garipler.. “ee o zaman niye çektin!?” der gibi bakakaldılar suratımıza.. 🙂
ilk uzun pozlama rezaletlerim..
üç ayaksız, kablo deklanşörsüz, haddim olmadan kalkıştığım uzun pozlama maceramın sonuçları..
aşağıdaki fotoğrafta aslında bir iskele var.. tabii görebilene.. 🙂 60 evler iskelesi ‘nde, makinenin B modunda, elde çekilmiş bi fotoğraftır kendisi.. ne de güzel titretmişim, ne de güzel çiftlemişim ışıkları.. 🙂 sanırım ilk denememdi..
yeğenler canlar ciğerler..
bir de şu vardı daha önce eklediğim: yeğenler resmi geçidi
istanbul klasikleri
istabul ‘da fotoğrafı çekilmemiş tek bi taş bile kalmamıştır herhalde.. o yüzden tüm fotoları bana tanıdık gelir istanbul ‘un.. işte bazı örnekler:
yeğenler resmi geçidi
yeğenlerimden bi geçit.. bunlar sadece küçük bi kısmı.. 🙂 devamı sonra..
tarihin akışına damgasını vuran fotoğraflar 2
“tarihin akışına damgasını vuran fotoğraflar” serisinin birincisi için tıklayın.
mayıs 1955, lucian perkins, çeçen cumhuriyeti.
genç çocuk, rusya ve çeçen ayrılıkçılar arasındaki savaşın bir merkez noktasından çeçen cumhuriyeti ‘ne, shawl yakınlarına kaçan mültecilerce doldurulmuş otobüsten dışarı bakıyor. otobüs, korkunç bir şekilde geri dönüyor.
bitiş..
sınavlar bitti nihayet, yazı biraz geç geldi ama anca dinlebebildim hatta hala dinlenmiş sayılmam açıkçası.. bitiş akşamı epeyce eğlenmemize ve dün de gün boyu denizde olmamıza rağmen ben hala dinlenemedim; sınav yorgunluğunu atamadım üzerimden.. köpek gibi uyumak istiyorum.. 🙂
iki kritik sınavımın birinden sürpriz bir şekilde geçtim kalmaya alıştırmışken kendimi.. o, epeyce rahatlattı beni ama ikinci kritikten geçemeyince bi anlamı olmayacağı için hala tam gevşeyemedim henüz.. gerçi kalmaya hazır olduğum için kalsam da çok koymayacak ama geçsem o biçim olur valla.. (belki hocamız günlüğümü takip ediyordur da bu yazı bi işe yarar) gerçi bazı arkadaşlar da kalmamı istiyorlar can-ı gönülden.. (bkz: tez arkadaşlığı) 🙂 o da ayrı bi mesele.. kardeşim ben bu dersi geçeyim, tezi beraber yaparız ne olacak? fazla tez göz çıkarmaz ya?!
şaka bi yana illet bi sınav dönemiydi bu seferki çünkü biriken en ağır yükleri kaldırmaya kalkıştım bi seferde.. bu benim işim değil, bi kere daha bunu anlamış oldum; oturup sınav öncesi bi kaç gece derslere yüklenmekle dersleri geçmek benim işim değil.. aslında sınavlar benim işim değil.. sınav yanlış bi kere.. muhabbet sisteme dayanmadan konuyu kefken ‘e getireyim lafı yine; üniversiteyi bitirip, memlekete eczane açmak üzere bi kaç hafta sonra yola çıkacak olan “hadi” arkadaşımızla vakit geçiriyoruz son bi kaç gündür, bugün kefken sahilindeydik, bi yüzdük, bi yüzdük… çok olmuş kefken ‘e gitmeyeli.. kumsalla, denizle arayı açmamak lazım.. yazın burada olan arkadaşlar, sözüm size. 🙂 bakın bi kaç fotoğraf görün kefken ‘den de canınız çeksin:
bu bir lisan-ı hafidir ki ruha dolmakta
kızıl havaları seyret ki akşam olmakta..
-şimdi sırada staj bulmak var staj yapmak var..
-iş bulmak var çalışmak var..
-mümkünse cisco kursuna gitmek var bi şeyler öğrenmek var..
–c öğrenmek var geliştirmek var..
-memlekete zaman ayırmak var gitmek görmek dönmek var..